Door de deuropening zag Helen hoe Rachel uit zijn verweerde notitieboek las. Haar stem bewoog door de kamer als een terugkerend getij. Tussen hen in lag zijn oude potlood en een open bladzijde. De broer en zus waren een verhaal aan het afmaken, de laatste breuk tussen hen eindelijk gesloten.
Buiten trok de schemering als afgekoelde lava over de stad. Helen stond even onder de luifel van het ziekenhuis, de wereld rustig na maanden van bevingen, alarmen en krantenkoppen. Sommige ontwakingen, dacht ze, geven meer terug dan herinneringen; ze leggen onafgemaakte waarheden bloot en brengen ze terug naar de mensen die altijd hebben geluisterd.