Ze keek omhoog naar de rehabilitatie ramen, waar nog steeds een enkel licht brandde. Ergens achter dat glas was een geoloog bezig met het opnieuw leren van gewone dagen vol koffie, gesprekken en de vreemde luxe van gehoord worden. De aarde onder de stad was nu rustig, haar boodschap eindelijk erkend in plaats van genegeerd.
Terwijl Helen naar haar auto liep, voelde de grond solide aan omdat, als hij bewoog, iemand op tijd had geluisterd. Ze dacht terug aan de eerste brabbelwoorden die hij door een gebroken keel had geperst. Ze glimlachte toen ze eraan dacht hoe lang zijn waarschuwing op zich had laten wachten en hoe het hen allemaal had kunnen redden.