Ze had nog nooit zo’n herstel gezien, vooral niet bij een patiënt die al zo lang stil lag. Zijn brein, dat al bijna twee decennia inactief was, produceerde nu reeksen woorden die weliswaar klonken als onzin, maar waarvan ze wist dat het meer was. Hij kon nauwelijks een lepel optillen, maar toch meende ze “druk” en “gradiënt” te horen, alsof zijn professionele woordenschat onaangetast was gebleven.
Helen geloofde niet in toeval. Elke zin die hij half uitsprak kwam terug op dezelfde begrippen: warmte, beweging, instorting. Toen ze vroeg waar hij die woorden geleerd had, kreeg hij alleen een flauw glimlachje, zijn ogen half open. “Gestudeerd…” mompelde hij en gleed toen weer onderuit, de rest opgeslokt door uitputting.