Op een ochtend, tijdens een zeldzaam moment van helderheid, probeerde Helen het opnieuw. “Weet je je naam nog?” Hij fronste, zijn lippen vormden zich rond een geluid alsof het pijn deed. “Cal…” raspte hij. “Cal…,” en toen veranderde het in “caldera,” het woord brak in twee stukken toen zijn lichaam wegzakte en weer in slaap viel.
Een verpleegster lachte zachtjes. “God weet dat dat een rare naam is.” Helen lachte niet. Het woord knaagde aan haar. Die avond, lang na de rondes, zocht ze het op. Een vulkaankrater gevormd door instorting na een uitbarsting. Instorting. Uitbarsting. Waarom draaide elk fragment van zijn taal om gevaar? Wie was deze man?