De lucht was vochtig en koud, waardoor het moeilijk was om te ademen. Zijn vingers waren stijf van de kou, zijn ledematen zwaar van vermoeidheid. Het voelde alsof hij in slow motion bewoog, elke stap moeilijker dan de vorige. Maar hij kon niet stoppen. Nog niet. Niet totdat hij Thunder had gevonden.
De duisternis speelde met zijn ogen. Elk geritsel van bladeren, elk knappen van een takje deed zijn hart een sprongetje maken in zijn borstkas. Was het Thunder? Of iets anders? George’s gedachten raasden, gevuld met beelden van wolven of erger die net buiten zijn gezichtsveld op de loer lagen.