Hij struikelde weer, zijn voet bleef haken aan een andere wortel. Deze keer had hij niet de kracht om zijn val te stoppen. Hij kwam hard op de grond terecht, de wind werd uit hem geslagen toen hij in een vochtig bladerdek belandde. Even lag hij daar naar adem te happen, starend naar het wirwar van takken boven hem.
Zijn lichaam schreeuwde het uit toen hij zich weer op zijn knieën duwde. Alles deed pijn – zijn benen, zijn armen, zijn longen. Hij was zo moe. De drang om gewoon te gaan liggen, om op te geven, was bijna overweldigend. Maar hij kon het niet. Nog niet. De donder was er nog steeds en George ging niet zonder hem naar huis.