“Kom op, George,” mompelde hij tegen zichzelf, tandenknarsend tegen de pijn. “Je hebt erger meegemaakt.” Maar zelfs toen hij die woorden uitsprak, sloop de twijfel naar binnen. Hij was nog nooit zo verloren geweest, had zich nog nooit zo geïsoleerd gevoeld van alles wat vertrouwd was.
Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en veegde zijn handen af aan zijn broek. De koude vochtigheid van de aarde kleefde aan hem, sijpelde in zijn botten. Hij probeerde zich weer te oriënteren, maar alles was nog steeds desoriënterend, elke schaduw vloeide over in de volgende.