Terwijl hij zich overeind worstelde, brak een geluid in de verte door de drukkende stilte. Een vaag, bekend geluid, een zacht gesnater gedragen door de wind. George’s hart sprong in zijn borstkas. Donder! Hij was dichtbij. Hij was toch niet verdwaald!
Het geluid was zwak, nauwelijks hoorbaar boven de ritselende bladeren, maar het was genoeg om een sprankje hoop in George op te wekken. Hij draaide zich om in de richting van het geluid en begon zo snel als zijn pijnlijke benen hem konden dragen te lopen, zijn hart bonkte van verwachting.