“Donder!” riep hij opnieuw, zijn stem sterker nu. Hij duwde zich door het kreupelhout en negeerde de takken die over zijn huid schraapten, de wortels die hem dreigden te laten struikelen. Zijn enige focus was het geluid van Thunder’s gesnater, dat met elke stap luider werd.
Het bos leek dunner te worden naarmate George verder ging, de bomen scheidden zich net genoeg zodat hij een bekende gedaante voor zich kon zien. Zijn adem stokte in zijn keel toen Thunder’s silhouet door de schaduwen verscheen, groot en trots op een kleine open plek.