“Ik dacht dat ik je kwijt was,” fluisterde George, zijn stem krakend van opluchting. Thunder snoof opnieuw, zijn warme adem was een troost tegen de koude nachtlucht. George klopte op zijn zij en ging toen langzaam rechtop staan, de adrenaline begon eindelijk af te nemen.
Thunder was niet alleen. Het kleine wezentje stond naast hem, lichtjes hijgend terwijl het omkeek naar George. Maar het rende niet meer en wachtte op hem. George’s adem stokte in zijn keel toen hij voorzichtig dichterbij kwam. Zijn spieren schreeuwden van protest, maar dat kon hem niet schelen. Hij moest uitvinden wat dit voor wezen was.