Even stonden ze daar met z’n drieën op de open plek, de spanning van de achtervolging langzaam wegnemend. De wind roerde de bladeren om hen heen en bracht de zachte geluiden van de nacht met zich mee. George’s hart begon te kloppen toen hij zich realiseerde wat er zojuist was gebeurd.
Thunder was niet van hem weggelopen. Hij had George ergens naartoe geleid. En de hond had hen beiden geleid. Maar waarheen? En waarom? George fronste en keek rechtop rond op de open plek.