Hij liep gestaag door, zijn ogen schoten heen en weer tussen het paard en de hond. De hond, klein maar vastberaden, bleef dicht bij Thunder’s zijde, af en toe een blik achterom werpend naar George, alsof hij zeker wist dat hij volgde.
Plotseling versnelde de hond zijn pas en dook vooruit het kreupelhout in. Thunder volgde, sierlijk dravend over het oneffen terrein. George fronste bezorgd zijn wenkbrauwen, maar hij zette door, weefde door de bomen tot hij op een kleine open plek kwam.