“Oh, arme dingen,” fluisterde George terwijl hij voorzichtig zijn hand uitstak. De puppies deinsden niet voor hem terug, hoewel ze voorzichtig waren, hun kleine lichaampjes trilden. De moederhond duwde één van hen naar George toe, haar ogen ontmoetten de zijne in een stille smeekbede. Ze vertrouwde hem, net zoals Thunder haar had vertrouwd.
Thunder stond geduldig toe te kijken hoe George neerhurkte en de bibberende puppies één voor één voorzichtig in zijn armen nam. De moederhond keek aandachtig toe, haar ogen gevuld met een stil vertrouwen dat George’s hart verwarmde. Ze bleef dicht bij hem terwijl hij haar pups wiegde, ze zachtjes duwend om ze gerust te stellen.