Met een zachte snauw nam Thunder de leiding en draaide zich terug in de richting van het pad waar ze vandaan kwamen. George glimlachte, balanceerde de kleine bundeltjes vacht in zijn armen en volgde Thunder’s gestage tempo door het bos. De hond draafde naast hem, haar blik nooit van haar puppy’s afwendend, alsof ook zij George naar huis begeleidde.
De terugtocht voelde korter, alsof het gewicht van de zorgen was afgenomen en George lichter stapte. Thunder leek de weg perfect te kennen, zijn hoeven tikten ritmisch tegen de grond. De gloed van de stalverlichting in de verte bracht een gevoel van vrede in George’s vermoeide hart.