Ze aarzelde dagenlang, de foto’s in een manilla envelop op haar dressoir. Elke keer als ze langsliep, leken de gezichten haar te smeken. Uiteindelijk kon ze er niet meer tegen. Ze vond het adres van Evelyn Armitage en reed naar de andere kant van de stad, met de envelop als smokkelwaar in haar handen.
Het huis was bescheiden, afbladderende verf op de luiken, een schommel op de veranda die heen en weer schommelde in de wind. Margaret’s knieën voelden zwak toen ze de veranda op stapte. Margaret stond op de stoep, met de envelop in haar hand en haar hart klopte alsof ze weer op de middelbare school zat te wachten op haar examenuitslag.