Ze zaten een lang moment in stilte. Evelyn draaide het mysterieuze briefje om in haar hand. “Hij wilde altijd al weg,” zei ze zacht. “Hij zei dat hij ooit naar het noorden zou gaan, naar Niagara, misschien Canada. Maar niemand geloofde hem. Toen hij verdween, fluisterden mensen ergere dingen. Ik wist dat hij ervoor koos om te gaan.”
Ze ging verder, alsof ze tegen zichzelf praatte: “Hij vond het daar geweldig. Hij zei dat hij zich er klein, maar vrij voelde. Hij sprak een keer over oversteken, opnieuw beginnen. Ik heb me dat altijd afgevraagd. Maar ik zag niet wat ik kon doen dat de politie nog niet had gedaan.”