Ze zei tegen zichzelf dat ze het een week zou geven. Tot Niagara rijden, rondvragen, oude gidsen raadplegen, misschien het papierspoor van de auto volgen. Als het nergens toe leidde, zou ze terugkomen. Maar haar gevoel zei haar dat dit niet het soort verhaal was dat eindigde met lege wegen. Niemand had ooit het spoor naar het noorden gevolgd. Margaret realiseerde zich dat zij misschien wel de eerste was.
Voordat ze vertrok, reed ze voorzichtig een blokje om met de Benz. De motor hoestte en ratelde, en hoewel de revisie nog lang niet voorbij was, bewoog de auto verrassend stabiel, alsof hij stond te popelen om zijn benen weer te strekken. Margaret greep het stuur vast en fluisterde: “Goed dan, David. Laten we eens kijken waar je bent gebleven.”