Evelyn belde die avond. Haar stem was hoopvol, trillend. “Heb je iets gevonden? Wanneer ga je?” Margaret vertelde haar over de Canadese registratie. Er viel even een stilte, toen fluisterde Evelyn: “Dus hij is echt gegaan. Hij is niet van ons weggenomen. Hij koos ervoor.” Opluchting, fragiel maar echt, vulde haar woorden.
Margaret beloofde te blijven zoeken. Ze wist niet waarom ze zich zo verantwoordelijk voelde, maar het was zo. Misschien was het de blik in Evelyn’s ogen, de opluchting van een zus die te lang verdriet had gedragen. Of misschien was het die foto van David die trots tegen de auto leunde.