“Wat is het?” Fluisterde Julie, haar stem nauwelijks hoorbaar. Peter schudde zijn hoofd, zijn uitdrukking gespannen. “Ik kan het niet zeggen. Het is te donker en het puin bedekt het grootste deel. Maar wat het ook is, het is bang en potentieel gevaarlijk.”
Julie’s hart ging tekeer terwijl ze neerknielde, haar zaklamp trillend in haar handen. Het lage gegrom galmde door de stille lucht en ze vocht tegen de drang om zich terug te trekken. “We kunnen het hier niet achterlaten,” zei ze, met vaste stem ondanks de angst die aan haar knaagde.