Het gegrom was afgenomen tot zacht, onderbroken gejammer, maar de spanning in de lucht bleef hangen en drukte op hen beiden. Julie stond een paar passen achter hen, haar handen tot vuisten gebald om haar zenuwen in bedwang te houden.
Het bos leek zich om hen heen te sluiten, elk geritsel van bladeren of gekraak van een tak in de verte maakte haar er nog meer van bewust hoe kwetsbaar ze waren. Zelfs de eland, die hen hierheen had geleid, keek van een afstand toe, zijn massieve gestalte afgetekend tegen het donkere bos.