Peter greep in zijn rugzak en haalde er een schaar uit. “Hou het licht stil,” mompelde hij, zijn stem laag maar vastberaden. Julie gehoorzaamde, haar zaklamp gericht op de warboel van plastic en gaas. Hij begon te knippen, elke knip weerklonk in de stilte.
Het verwarde materiaal leek eindeloos en hield zich koppig vast aan de vacht en ledematen van het wezen. Terwijl Peter werkte, mompelde hij tegen zichzelf, zijn toon een mengeling van frustratie en bezorgdheid. “Dit is niet goed. Het zit zo strak ingepakt, geen wonder dat het niet los kon komen.”