“Het leeft, maar nauwelijks. Ik denk dat het gewond is – waarschijnlijk van het worstelen tegen het plastic.” Zonder te aarzelen stak Peter zijn armen onder het wezen en tilde het voorzichtig op. Julie hapte naar adem toen ze de spanning op zijn gezicht zag. “Weet je zeker dat we het moeten verplaatsen? Wat als we het erger maken?”
Peter schudde zijn hoofd, zijn stem vastberaden. “Als we het hier laten, overleeft het de nacht niet. We moeten hem snel terug naar het ziekenhuis brengen.” Julie knikte en slikte haar angst in. Ze scheen met haar zaklamp vooruit en leidde Peter terug door het bos.