“We houden het hier vannacht,” zei hij, terwijl hij een blik wierp op Julie. “Maar daarna… wat gebeurt er?” Julie glimlachte en krabde achter de oren van de hond. Zijn staart bonkte zwakjes tegen de tafel. “Ik denk dat we al een band hebben,” zei ze zachtjes. “Misschien heeft hij gewoon zijn nieuwe thuis gevonden.”
Bij het aanbreken van de dag gonsde het in het ziekenhuis van het verhaal over de eland en zijn mysterieuze reddingsmissie. Julie stond bij het raam en keek naar het bos in de verte. De eland was al lang weg, zijn sporen waren bedekt door verse sneeuwval, maar zijn impact bleef hangen.