Peter voegde zich bij haar, de hond – schoon, gevoed en gewikkeld in een warme deken – aan zijn zijde. Hij leunde tegen Julies been en zijn staart kwispelde langzaam. “Je hebt het goed gedaan,” zei Peter, met een lichtere toon.
Julie glimlachte, haar blik nog steeds op de bomen gericht. “Het lag niet alleen aan mij. Die eland wist wat hij deed. Het leidde ons naar deze kleine jongen.” Peter knikte, maar op zijn gezicht stond een zweem van ongeloof. “Ik heb veel gezien in mijn werk, maar dit… dit is iets anders.”