Dat koppige deel kwam vanavond tot leven toen ik naar de herhaling van het nieuws keek. Daar was het, onveranderd, onaangetast door de jaren heen, alsof de wereld had samengespannen om het ongerept te houden. Maar hoe was het weer opgedoken? En waarom nu, na al die tijd? De vragen knaagden aan haar.
Ze dacht aan de manier waarop de stem van het anker trilde van opwinding. Miljoenen, hadden ze gezegd. Een fortuin. Ze lachte bijna. Toen dacht ze dat ze hem een mooi geschenk gaf, misschien iets sentimenteels. Ze had niet geweten dat ze hem de wereld instuurde met meer dan ze zelf had.