Mara betrapte zichzelf op deze zinloze gedachtegang. Wat maakte het uit? Spijt steeg op als gal. Ze herinnerde zichzelf in het ziekenhuis, in de overtuiging dat ze hem niet het leven kon geven dat hij verdiende. Als ze had geweten hoeveel de ketting waard was, zou ze dan dezelfde beslissing hebben genomen? Haar ogen vulden zich met ongefilterde tranen.
Buiten werd de regen heviger, waardoor de stadslichten vervaagden tot aquarelvlekken. Mara rilde ondanks het dekbed, hoewel het niets met de kou te maken had. Ze kon het gewicht van de ketting zelfs nu nog voelen, een schim tegen haar huid. Kon ze het terugwinnen? Of dat grotere geschenk dat ze ermee had gedeeld?