Ze was halverwege met het inschenken van nog een kop koffie toen een gedachte haar koud liet. Het anker had het gezegd – zo duidelijk als wat – maar ze was te gefocust op de glans van de hanger om het te registreren. “Een van de slechts drie bekende.” Drie! Haar knieën begaven het bijna.
Deze ketting was misschien niet haar ketting. Het kon een tweeling zijn, een broertje of zusje waarvan ze het bestaan niet wist. Degene die ze ooit bezat zou nog steeds ergens anders kunnen zijn – verloren, verpand, gestolen. De plotselinge roes van zekerheid die ze had gevoeld toen ze naar het nieuws keek, brokkelde af tot iets gekarteld en onzeker.