Haar adem stokte halverwege haar slok. Ze leunde voorover, de koffie koelend in haar handen. De camera bleef hangen op de halsketting – fijne etsen krulden langs het frame, de steen gloeide in het licht. Het was onmogelijk, maar toch was het er. Ze kende elke kromming van die hanger, elke schaduw in dat blauw.
De beker trilde in haar greep. Hij leek er niet alleen op – hij zag er precies hetzelfde uit! De ketting die ze ooit in haar handpalm had gehad, overgetrokken met haar duim en vastgemaakt rond… Ze knipperde hard en schudde haar hoofd. Nee. Dat was jaren geleden. Dit moet een kopie zijn. Of misschien is degene op tv een kopie van deze..