Maar niets doen voelde onmogelijk. Haar ketting, zijn ketting, was nog steeds ergens daarbuiten. Of het nu deze was, of in een kluis, een etalage of de bodem van een vergeten doos, het droeg een draad terug naar een keuze waar ze nooit echt vrede mee had gehad. Die draad was de enige die ze had.
Mara leunde voorover, met haar ellebogen op haar knieën, het gewicht van de beslissing op zich gericht. Ze kon het mysterie van de drie halskettingen nog een onopgelost hoofdstuk in haar leven laten worden, of ze kon het najagen, terwijl ze heel goed wist dat het nergens toe zou leiden. Geen van beide keuzes voelde nog als veilig. Maar ze moest iets doen.