In plaats daarvan zocht ze het bureau online op. De website was een en al zachtheid en warme woorden over “wederzijdse toestemming” en “respect voor privacy” Ze las over de strenge regels voor contact, de lagen van de wet tussen haar en elke mogelijke waarheid. Elke zin voelde alsof er weer een deur voor haar neus dichtviel.
De regen buiten vervaagde de stadslichten in een waterverf waas. Mara trok het dekbed nog strakker, haar gedachten werkten. Als ze niet via de officiële kanalen kon gaan, moest ze een andere manier vinden – iets rustigers, iets dat alleen van haar was. En op het moment dat ze dat dacht, wist ze dat ze het zou doen.