De volgende ochtend werd Mara wakker met een plan. Ze kon haar koffie nauwelijks proeven, haar gedachten raasden al door de mogelijke routes om de ketting op te sporen. Het adoptiebureau was een plek die ze al bijna twintig jaar vermeed, maar nu zou het wel eens de enige leidraad kunnen zijn naar de mooie toekomst van haar zoon.
Het gebouw zag er anders uit, opnieuw geschilderd en helderder, maar het gewicht in haar borst was hetzelfde als de dag dat ze de papieren had getekend. Bij de receptie gaf ze haar naam en legde ze stamelend uit dat ze op zoek was naar updates over het dossier van haar zoon.