Een notitie in de kantlijn trok haar aandacht: Niet opgeëist door adoptiefamilie – geplaatst in het herinneringsdoosje van het kind. Haar adem stokte. De ketting was bij hem gebleven. De mogelijkheid was niet langer abstract, het was echt. Ze vroeg of er een manier was om erachter te komen waar dat doosje was gebleven.
Regels, formulieren en geheimhoudingsclausules rezen als muren, maar Mara drong aan. Uiteindelijk liet een sympathieke medewerker doorschemeren dat het doosje bij de adoptieouders van de jongen was afgeleverd toen hij afstudeerde op de middelbare school. Dat betekende dat als ze hen kon vinden, ze de ketting kon vinden en hem kon vertellen wat hem allemaal te wachten stond.