Toen hij eindelijk binnenkwam, groot en breedgeschouderd, leek de wereld stil te staan. De ketting rustte tegen zijn borst, de blauwe steen ving het licht. Mara’s keel verstrakte, maar ze forceerde een glimlach. Hij kwam dichterbij, voorzichtig nieuwsgierig in zijn ogen. “Je wilde over deze ketting praten?” vroeg hij.
Ze knikte, met een lage stem. “Het was van mij… ooit. Ik heb hem lang geleden weggegeven.” Zijn wenkbrauwen fronsten en ze kon de vragen zien opkomen. Ze vertelde hem over haar erfstuk, de adoptie, het bewaardoosje – voorzichtig om niet te veel druk uit te oefenen, zodat hij de dingen bij elkaar kon puzzelen.