Tranen prikten in haar ogen toen ze over de ketting sprak. Hoe ze had gedacht dat die waardeloos was, hoe ze had gehoopt dat het een brug zou zijn als hij haar ooit zou willen vinden. “Ik dacht dat ik je niets te geven had,” fluisterde ze. “Maar dat had ik wel. Ik wist het alleen niet.” Misschien wist niemand in de familie het.
Ze vertelde hem hoe ze per ongeluk achter de waarde ervan was gekomen. Zijn hand rustte op tafel en na een moment van aarzeling pakte ze hem aan. Hij zei zachtjes: “Zelfs zonder die hand had ik je willen leren kennen.” De woorden deden iets in haar openbarsten en ze voelde hoe jarenlange schuldgevoelens begonnen los te komen.