Ze praatten urenlang – over zijn jeugd, zijn interesses, zijn plannen. Hij vertelde haar hoe hij per ongeluk de waarde van de ketting had ontdekt en hoe hij hem bijna had verkocht voordat hij zich op een vreemde manier gedwongen voelde om hem te houden. “Ik denk dat ik nu weet waarom,” zei hij met een kleine glimlach.
Mara glimlachte door haar tranen heen. De pijn in haar borst was er nog steeds, maar het was nu zachter, getemperd door de warmte van zijn aanwezigheid. Ze besefte dat ze het verleden niet konden herschrijven of verloren tijd terugwinnen, maar ze konden wel kiezen wat er nu zou komen. En misschien was dat genoeg. Voor haar was dat meer waard dan alle miljoenen in de wereld.