Het was achttien winters geleden, in een krap appartement dat vaag rook naar schimmel en gekookte pasta. Mara was negentien geweest en alleen, het soort alleen dat door haar botten knaagde. Ze had meer bij zich dan alleen huur en boodschappen, ze had een leven bij zich.
De ketting was een familiestuk dat al generaties lang werd doorgegeven. Haar moeder had het haar een jaar voordat ze beviel gegeven – toen ze meerderjarig was geworden. Haar moeder had haar verteld dat de ketting in gewicht nauwelijks iets waard was.