Haar man probeerde haar angsten opnieuw te verankeren. “Misschien heeft de dokter het mis. Misschien is het iets anders, zwangerschapsstriemen, verklevingen. Lichamen genezen vreemd.” Hij kuste haar voorhoofd voordat hij naar de slapende baby ging, maar ze voelde zijn afstandelijkheid. Hij wilde dat ze ophield met vragen stellen, dat ze ophield met de vraag die haar elk wakker uur in beslag nam.
Maar dat kon ze niet. Elke blik in de spiegel, elk rukje pijn onder de huid herinnerde haar aan het geheim dat niemand wilde erkennen. De woorden van de tweede dokter weerklonken: Iemand heeft je geopereerd. De overtuiging in zijn stem had zich in haar genesteld, onmogelijk los te schudden.