Ze probeerde het aan een goede vriendin te vertellen, hopend op duidelijkheid. Bij de thee legde ze alles uit, met trillende stem. Haar vriendin fronste en zei toen zacht: “Misschien weet je het gewoon niet meer. Kinderen vergeten dingen. Misschien dachten je ouders dat het niet belangrijk was.” Maar de theorie maakte haar verwarring alleen maar groter. Hoe kon ze een operatie vergeten? Hoe konden ze het onbelangrijk vinden?
Die avond zag haar man haar weer naar oude foto’s staren. “Je martelt jezelf, Linda,” fluisterde hij terwijl hij de baby in zijn armen trok. Maar ze schudde haar hoofd. “Nee. Iemand liegt tegen me. Ik weet alleen nog niet wie.” Haar stem had een stalen rand die hij nog niet eerder had gehoord.