Hun vertrouwen rafelde in stilte. Elk gesprek over het litteken eindigde met zijn zuchten, haar scherpe replieken en een stilte die zich daarna uitstrekte. Het huis voelde zwaarder aan, alsof zelfs de muren wisten dat ze uit elkaar dreven onder het gewicht van onbeantwoorde vragen. Ze had niet langer het gevoel dat haar angsten alleen van haar waren.
Toen haar ouders belden om naar de baby te kijken, hield ze haar stem afstandelijk. Ze vroeg niet opnieuw naar haar jeugd, hoewel de vraag op haar tong pulseerde. Hun eerdere ontkenningen voelden te gepolijst, te definitief. Ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat ze meer verborgen hielden dan ze toegaven.