Bij haar zes weken follow-up kon ze zichzelf niet inhouden. Ze wees weer op het litteken, haar stem dit keer scherper. “Leg dit eens uit, dokter. Waarom zit het hier?” De kalmte van de dokter brak. Zijn lippen verstrakten, zijn blik ging naar de kaart in zijn handen. “Het is… littekenweefsel,” herhaalde hij, niet overtuigend.
Ze weigerde terug te krabbelen. “Littekenweefsel vormt geen chirurgische lijn.” Haar aandringen maakte de kamer kouder. Uiteindelijk mompelde hij: “Ik kan dit niet verder bespreken.” De zin voelde ingestudeerd, als een deur die dichtgeslagen werd. Ze liep trillend van woede naar buiten, zeker wetend dat hij meer wist dan hij toegaf.