Toen ze de administratief medewerker ermee confronteerde, verstijfde haar beleefde glimlach. “Soms raken dossiers kwijt, vooral oudere,” zei ze. Maar haar toon was niet overtuigend en haar ogen dwaalden af. Er ontbraken niet zomaar papieren. Het voelde als een doelbewuste schoonmaak van een verleden dat iemand wilde vergeten.
Die avond belde ze haar ouders opnieuw, met een wanhopige stem. “Waarom ontbreken er gezondheidsgegevens? Waarom lijkt het alsof er delen van mijn jeugd zijn gewist?” Er hing een stilte aan de lijn voordat haar moeder zachtjes antwoordde: “Je beeldt je patronen in. Er is niets te verbergen.” De zachtheid maakte haar alleen maar woedender.