Geld was altijd krap. Clara draaide extra diensten en viel soms in slaap aan de keukentafel met de rekeningen voor haar uitgespreid. Maar Emily leed nooit honger, had nooit gebrek aan warmte. Buren fluisterden bewondering over hoe één vrouw in haar eentje zoveel kon dragen, maar Clara zag het nooit als een last. Ze zag het als genade.
Jaren vervaagden in mijlpalen. Emily’s eerste stapjes, haar scheve tekeningen op de koelkast geplakt, haar koppige aandrang om zelf verhaaltjes voor te lezen voor het slapen gaan. Elk moment verdiepte de band tussen hen tot Clara zich geen leven meer kon herinneren zonder Emily’s lach.