Maar toen Emily zeventien werd, wist Clara dat de waarheid niet langer kon wachten. Ze zette haar dochter neer in de woonkamer, met trillende handen en een onvast stemgeluid. Ze legde uit over de metro, over de kinderwagen, over hoe niemand ooit kwam. “Je was in de steek gelaten,” fluisterde Clara, zich verslikkend in het woord. “Maar ik heb jou gekozen. Ik heb altijd voor jou gekozen.”
Emily was eerst stil. Toen stak ze haar hand uit over de bank en omklemde de handen van haar moeder. “Je bent de enige moeder die ik ooit heb gewild,” zei ze fel. “Als zij mij niet wilden, dan is dat hun verlies. Het maakt me niet uit wie ze zijn, ik ben blij dat ik jou heb.”