Clara bevroor, haar hart stotterde in haar borstkas. Ze forceerde een glimlach en knikte voorzichtig. “Natuurlijk, lieverd. Wat je ook nodig hebt om je heel te voelen.” Maar van binnen beet de angst zich diep vast. De kleine doos kwam een week later met de post. Het vrolijke merk en de keurige instructies spotten met het gewicht dat het met zich meedroeg.
Emily scheurde het zegel open op het aanrecht, haar ogen glinsterden van verwachting. Clara stond vlakbij, haar handen in haar schort geklemd, en dwong haar gezicht tot een masker van kalmte. “Wil je me helpen, mam?” Vroeg Emily stralend, terwijl ze de dunne wattenstaafjes omhoog hield alsof het ongevaarlijk speelgoed was.