Emily neuriede in zichzelf terwijl ze het papierwerk invulde en haar naam en geboortedatum noteerde. “Het is spannend, vind je niet? Alsof ik een geheime kaart van mezelf ga leren kennen.” Clara forceerde een glimlach, hoewel haar borstkas aanvoelde alsof ze uit elkaar spatte. “Ja, lieverd,” zei ze zacht. “Een geheime kaart.”
Die avond, lang nadat Emily naar bed was gegaan, zat Clara aan de keukentafel naar het lege wattenstaafje te staren. Ze draaide het om in haar handen, haar gedachten draaiden om dezelfde angst: dat één envelop met de post alles ongedaan kon maken wat ze had opgebouwd, elk offer dat ze had gebracht.