Clara verstelde de riem van haar versleten tas terwijl ze de zijingang van het ziekenhuis uit glipte, de kille avondlucht sneed door haar operatiekleding. Weer een dienst van twaalf uur achter de rug, weer een waas van kaarten, infuuslijnen en het eindeloze gezoem van oproeptoetsen.
Ze zou uitgeput moeten zijn, maar de zorg voor anderen gaf haar ook altijd een vreemde warmte, een stille voldoening die haar eraan herinnerde waarom ze dit leven in de eerste plaats had gekozen. Haar voeten droegen haar automatisch naar de metro. Het was de snelste weg naar huis en ze verlangde naar haar bed.