Met trillende vingers sneed Clara de envelop open. De papieren gleden eruit, kernachtig en klinisch, gevuld met getallen, percentages en uiteindelijk namen. Geen verre neven of vage lijnen van voorouders, maar exacte, onmiskenbare overeenkomsten.
Haar adem stokte toen ze ze las. Prominente namen die ze herkende uit het nieuws, het soort namen dat deuren opende en respect afdwong. De ouders leefden nog. En hun dochter-Emily was hun vermiste kind.