Clara drukte een hand voor haar mond, een snik scheurde door haar keel. Opluchting botste met angst. Opluchting dat Emily nooit was achtergelaten, dat haar leven vanaf het begin gewenst was geweest. Verschrikking dat één waarheid achttien jaar liefde in een oogwenk kon ontrafelen.
Ze duwde de papieren terug in de envelop en stopte hem diep in haar tas toen de voordeur dichtsloeg en Emily’s stem klonk: “Dag, mam! Tot vanavond!” Clara riep iets terug – ze wist niet eens wat – haar ogen waren op de tas gericht.