De dag erna zou ze uit elkaar kunnen vallen. Na het eten bewogen ze zich samen in het rustige ritme van wassen en drogen, de stoom besloeg het keukenraam, het gerinkel van de borden vulde de stilte tussen de verhalen. Voor een kort moment geloofde Clara bijna dat het zo kon blijven, dat liefde en routine genoeg zouden zijn om de wereld op afstand te houden.
Toen ging de deurbel. Emily veegde haar vochtige handen af aan een theedoek en huppelde naar de gang. Clara dacht er niet veel bij na – waarschijnlijk een buurvrouw, misschien een pakje. Ze was nog bezig het laatste bord in de kast te zetten toen Emily riep, haar stem onzeker. “Mam? Er is iemand voor je.”