Clara draaide zich om, haar hart stotterde. In de deuropening stonden een man en een vrouw, goed gekleed maar versleten door iets dat dieper zat dan jaren. De vrouw hield een map stevig tegen haar borst, haar ogen roodomrand, haar uitdrukking breekbaar van hoop. De kaak van de man was opgetrokken, zijn blik strak op Clara gericht. “Clara Reynolds?” vroeg hij zachtjes.
De kamer leek te kantelen. Clara greep de rand van de toonbank vast om zichzelf in evenwicht te houden, het eenvoudige comfort van een normale avond viel om haar heen in duigen. Emily bleef bij de deuropening staan, haar wenkbrauwen opgetrokken. “Mam? Wie zijn dat?” De adem van de vrouw stokte. Ze stapte naar voren, haar stem trilde van de urgentie. “Het spijt ons dat we onaangekondigd langskomen.